Bir günde yalnızlık

uykum gelmedi yine. ama alıştım artık. yapılacak şey belli. kalk ve hemen bir sayfa kap, tak kulaklıkları, güzel bir şarkı koy listeye ve yazmaya başla.

her şey bir rutin halinde. hoş tabi, hayatım da hep böyle bir rutinde ilerliyor ama arada sırada, bilgisayara su dökme, hasta olma, odaya bir şişe irlanda likörüyle dönme (alkolik olmaya karar verdiğimden) ve yegane düşmanım ders zımbırtıları gibi şeyler de bu rutine az biraz heyecan katıyor. aslında çok da haksızlık etmemeliyim hayatıma diye düşünüyorum ama o kadar yoğunlaşabilmiş de değilim.

yığdım yine hayatımı bir kenara, hem bir düzene, hem de değişikliğe ihtiyacı var. savaş alanı ruhum. yardım edenim yok, tek başıma başaramıyorum bu sefer. tek başıma düzeltemiyorum, sadece benim dağıttıklarım değil çünkü.

-kendime yenildiğim gün başlayacağım toplanmaya da..