İyimserlik

-uyuyorum uyanıyorum.. gereksiz bir iyimserlik kaplıyor içimi..

her zaman bir şeyleri yanlış yaptığımı bildiğim halde nasıl oluyor da böyle mutlu hissedebiliyorum bilmiyorum. kitap okurken uyuyakalmışken, birden kalkıp kitabı okumaya nasıl devam edebiliyorum? ya da neden bir an için 'evet yanlış yapmıştım biliyorum' diye kendimi onaylıyorum ?

bazen çok garip anlarım oluyor. düşünüyorum da insanlar nasıl bana ayak uyduracaklar, nasıl takip edecekler davranışlarımı ya da en azından yaptıklarımı? böyle gel-git'lerde yaşamaya ne kadar zaman daha devam edeceğim? artık bir karar vermem gerektiğini biliyorum. ama bu hayatımın her anında böyleydi. her zaman bir şeylere, hem de büyük bir şeylere, karar vermem gerekti.. ve ben her seferinde o kararı veremedim. üstüne bir de karşıma, kendimden de dengesiz biri çıkarsa n'apardım ?

n'aptım? :)

sanırım daha gel-git oldum.. evet bunda hemfikirdik hepimiz.

ya sonra?

'ama biliyordum ben - uğraşma artık - peki peki bu sefer yeter - hadi ordan hiçbir şeyi beceremiyorsun - inan çok takıntılıyım - tamam artık konuşmuyorum - yine mi? hayır ! '

hadi gel bunu önce kendine anlat. başkalarına yalan söylemek kolay da ya ben ? birilerinin beni kandırması lazım. bunu başaracak biriyle hala tanışmadım sanırım..

bekliyorum gerçekten. öyle bir anım olacak. diyordum ya böyle üstümde gereksiz bir iyimserlik hali, atamıyorum, bütünleştik artık. her olaya, her duyguya, geçmişime bile iyimser bakabiliyorum. yine çelişmeye başladım kendimle. engel olunamayan bir şey. kendimi böyle daha iyi hissediyorum çünkü bu şekilde her yaptığım şeyi açıklayabildiğimi düşünüyorum. genelde yaptığımdan daha değişik bir yol izlemek istedim. sürekli bir şeyleri deniyorum zaten ama inanılmaz yoruldum. bir insan nasıl her seferinde yanlış yapar diye sormaktan kendimi alamıyorum.

böylesi daha mı güzel acaba?

herkes için aynı sonuç çıkıyorsa belki evet, ama hayır ben kendim için yaşıyorum malesef. rüyamda gördüğüm saçma sapan aşk maceralarına döndürdüm hayatımı. iki uçta yaşayan, bir türlü orta yolu bulamayan, saplantılı bir kişilik oldum sanırım. bu kadarını kabul etmesem iyi olacak yoksa bu iyimserlik halinden eser kalmayacak.

çok güzel bir duygu. hiçbir şey yanlış değilmiş gibi, sarhoş olmuşsun gibi, ayakların yerden kesilmiş gibi. yazın kendini serin sulara atmışsın gibi. bence abartıyorum.


bir de canlı müzik yapılırken arka masadan gelen, peçeteye yazılmış istek parça gibi: 'ama sen de abartma, biraz eğlenceli şeyler yaz.'

sonuna kadar zorlamayınca olmuyor. zorlayınca da olmuyor. en iyisi kendi haline bırakmak her şeyi. diyeceklerin bu kadarsa ben artık gideyim. nasıl olsa az sonra yine tonlarcası üşüşecek başıma.
nolur nolmaz ben yine de her zamanki gibi kalayım.. her zamanki gibi..