dem-be-dem

her ne kadar blogspot yasaklanmış da olsa, buralardan uzak kalamıyorum, karar verdim. sonra farkettim ki, last fm vs. gibi sitelere girebilmek için kullandığım dns, blogspot adreslerini de açtığına göre, yazı yazmaya devam edebilirim.

bu sürede bi de tumblr adresi aldım ama nedense orayı bi türlü benimseyemedim. hey ! ama bir görseniz, gerçekten benim yaşıma uygun bi yer değil. bazı günler sadece foto paylaşıyorum. ama ben yazmayı seviyorum ki.. oraya da yazdığım şeylerin okunduğundan şüpheliyim.

sonuç olarak, geçen hafta ankaraya gitmemle başlayan hayatımdaki değişiklikler çok saçma ve durdurulamaz bi hale geldi bugünlerde. fakat her şey farklılaşırken evdeki durumların aynı kalması beni yine depresif duygularıma sürüklüyor. çünkü yine sabahları geç kalkıyorum, yapacak bir şey bulamıyorum, bilgisayarı açıp saatlerce dizi izliyorum ve erken saatlerde yine kendimi yatakta buluyorum. hatta çoğu zaman bütün gün yerimi bile değiştirmediğim oluyor. çok hüzünlü.

anladım ki işe yaramadığımı bilinçli bi şekilde düşünmüyorum fakat içlerde bi yerde bana bunu sürekli hatırlatan bi mekanizma var. bir de annemin tuhaf hareketleri. böyle olacağını biliyordum ama yine de kendimi buna kaptırmam sanıyordum.

hayatımın dem-be-dem kötüleştiğini hissettikçe, çarelerim azalıyor. yazdıklarım da karamsarlaşıyor. ve ben hala ama hala çözüm bulamıyorum.

az kaldı, profesyonel yardım isticem sanırım.

edit büdüt: aa evet, iki gün de olsa bu yıl 'kar' gördüm. bu konuda mutluyum.