Kumsal.

Üniversiteden en yakın arkadaşlarımdan biri, kendisi evlilik ve aile işlerine pek meraklı, şu an Londra'da yüksek lisans yapıyor ve yine de ordan bana laf yetiştirmeye devam ediyor. Biraz katı olduğumu düşünüyor ikili ilişkilerde, evet, evlenme hayallerim olmadığından ya da sevgi gösterilerinden pek hoşlanmadığımdan olsa gerek. Öyle, bunu inkar etmiyorum. Hayallerimi de, sevgimi de içimde, kendi başıma yaşamayı seviyorum. Bu bencillik mi yoksa? Hiç sanmıyorum. :) Geçen gün yine konuşurken, evlenecek olursam, nasıl bi düğün olacağını hayal etmemi tembihledi kendisi. Pek de üstünde düşünmeden bi senaryo yazdım hemen.

'Kumsal. Kumların üstünde kurulmuş bi platform, tahtadan. Platformun kenarları beyaz tüllerle süslenmiş. Hafiften sıcak bi rüzgar esiyor. Denizden gelen yaz esintisi işte. En önemlisi, platformdan denizin içine doğru uzanan bi yol, dalga kıran gibi. Şimdi biraz ayrıntıya giriyorum. Gelinlik önü kısa, arkası uzun, straplez ve hafif. Sanki ben dikmişim gibi, sade, abartısız, şatafatsız. Saçlar dağınık, duvak saçlarımın uzunluğunda ve saçlarıma hippi stili tutturulmuş. Ayakkabılarsa yok. Çünkü az sonra çok güzel bişi yapıcaz. Halhalım var. Damat, beyaz gömlek, beyaz pantolon giymiş ama salaş şeyler ve ayak yalın aynı şekilde. Önce nikah. Hepberaber denizin içine doğru ilerleyen yoldayız. Ve 'evet' dendikten sonra gelinle damat elele tutuşup suya atlıyoruz. Çok eğlenceli, o kadar çok gülüyoruz ki, biraz deniz suyu yutuyoruz :) Sonra platforma tekrar çıkıyoruz, bi yandan kururken, bi yandan da müzik çalıyor ve eğlenmeye devam ediyoruz.'

Bunun kısa versiyonunu anlattıktan sonra, yatağıma uzandım, bi an gözümü kapadım ve böyle bi düğünüm olmayacağını çok da iyi bildiğimi düşündüm. Hem evlenecek olsam bile böyle bi düğün istemezdim o zaman, biliyorum.

Ne kadar hüzünlü. Ne kadar da uzak her şey.. (Resimdeki yer bile Fiji'de)