Minik Balıklar

Sürekli yeni bir şeylere karar vermenin zorluğunu yaşıyorum.. Bir gün bunu yapmalıyım derken, öbür gün tam tersi olmalıydı diye düşünüyorum. Karar vermek bir yerde insanı acizleştiriyor sanırım. Üstüne yapamadıkların da gelince akla, hiç de mutlu olmadığını görüyorsun. Yeni baştan, her şeye yeniden karar vermen gerekiyor gibi hissediyorsun.

İşte her zamanki gibi dün de yine bir karar aşamasına geldim, önemli olduğunu düşündüğüm ama bir türlü uygulayamadığım kararlarıma birkaç yenisini daha ekledim. Kendime mi inanmıyorum bilmiyorum, sanırım öyle, ama bu gidişle bunu da başaramayacağım. Korktuğum şey başkalarının üzülmesi mi onu da bilmiyorum. Hani her şey peri masallarındaki gibi olsa diye düşündüğüm bile oldu ya da en azından bir yıldız kaysa ve dilek dilesem, olsa.. Belki o zaman ümidimi yeniden kazanırım.

"Ümit mi? Ümit en son kötülüktür!
..Pandora'nın kutusu açılıp, Zeus'un içinde sakladığı bütün kötülükler dünyaya saçıldığı zaman, orada son bir kötülük kaldığından kimsenin haberi olmamıştı: Ümit. O zamandan beri, insanlar yanlışlıkla kutuyu ve içindeki ümidi iyi şans olarak yorumladı. Fakat Zeus'un arzusunun, insanların, kendilerini işkenceye teslim etmeleri olduğunu unuttuk. Ümit kötülüklerin en kötüsüdür, çünkü işkenceyi uzatır."

Dün denizde sürü halinde dolaşan minnacık balıklar gördüm, para gibi parlıyorlardı, seyredaldım. Elimi suya daldırır daldırmaz kaçıştılar, bir tanesine dokunabilsem belki o zaman tekrar inanırdım kendime.. :)

Edit Büdüt : Duygusuz yazı dizime bir yenisini daha ekledim, belki görürsen diye diyorum.. Hiç de duygu uyandırmıyorum :p